23 novembro 2005

UMA HOMENAGEM A BIANQUITA

Veio-me n'alma um desejo ingente de dizer-te o quanto és cara para mim, pois me parece que conhecemo-nos há muito e nem há um oceano a separar-nos! À amizade crescente in nobis per semper.
Cuerpo de mujer, blancas colinas, muslos blancos,
Te pareces al mundo en tu actitud de entrega.
Mi cuerpo de labriego salvaje te socava
Y hace saltar el hijo del fondo de la tierra.
Fui solo como un túnel. De mí huían los pájaros
Y en mí la noche entraba su invasión poderosa.
Para sobrevivirme te forjé como un arma,
Como una flecha en mi arco, como una piedra en mi honda.
Pero cae la hora de la venganza, y te amo.
Cuerpo de piel, de musgo, de leche ávida y firme.
Ah los vasos del pecho! Ah los ojos de ausencia!
Ah las rosas del pubis! Ah tu voz lenta y triste!
Cuerpo de mujer mía, persistirá en tu gracia.
Mi sed, mi ansia sin limite, mi camino indeciso!
Oscuros cauces donde la sed eterna sigue, y la fatiga sigue,
Y el dolor infinito.

Um comentário:

Marla Singer disse...

Encántame Pablo Neruda!!! (creo lembrar que ese poema é seu...)
Eu tamén sinto que xa formas parte da miña vida e falo de ti como Pedro o brasileiro, como o Pedro amigo de toda a vida. Gracias pola homenaxe!!! MOitos beijinhos!!